Przegląd dostępnych opcji terapeutycznych w leczeniu przewlekłego zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych z polipami nosa ze szczególnym uwzględnieniem terapii biologicznej

Przewlekłe zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych z polipami nosa (ang. chronic rhinosinusitis with nasal polyps CRSwNP) jest wieloczynnikowym, heterogennym schorzeniem, rozpowszechnionym na całym świecie oraz stanowiącym duże obciążenie kliniczne i społeczno- ekonomiczne. Wiele uwagi poświęca się obecnie mechanizmom patofizjologicznym przyczyniającym się do rozwoju tej choroby. Choć patogeneza CRSwNP jest złożona, wyróżnia się 3 główne endotypy, leżące u jego podłoża- T1, T2 i T3, wśród których na pierwszy plan wysuwa się endotyp T2 z dominującym zapaleniem typu 2 i naciekiem eozynofilowym. Wgląd w patomechanizm CRSwNP, a także często występująca nieskuteczność stosowanego rutynowo leczenia, stanowią punkt wyjścia do zastosowania nowych opcji terapeutycznych. Są nim przede wszystkim przeciwciała monoklonalne, takie jak dupilumab, mepolizumab i omalizumab, zatwierdzone już w tym wskazaniu. Oprócz tego trwały bądź trwają badania nad szeregiem innych leków biologicznych, w tym m.in. benralizumabem, reslizumabem, CM310, CBP201, GR1802 i SSGJ-611, GR1802, SSGJ-611, QX005N, depemokimabem, PF-06817024, astegolimabem czy tezepelumabem. W pracy tej dokonano więc przeglądu dostępnych metod leczenia CRSwNP z zakresu terapii biologicznej oraz podjęto próbę podsumowania ich użyteczności oraz skuteczności w tym wskazaniu. Dodatkowo przedstawiono opcję zastosowania stentów zatokowych uwalniających steroidy jako koleją alternatywę w terapii CRSwNP. W obu tych kwestiach istnieje jednak potrzeba dalszych badań.