Przegląd dostępnych opcji terapeutycznych z zakresu terapii biologicznej w leczeniu astmy ciężkiej

Astma ciężka to heterogenna choroba o złożonej patogenezie, stanowiąca duże obciążenie kliniczne oraz społeczno- ekonomiczne. Wgląd w leżące u jej podstaw mechanizmy daje dokładna identyfikacja fenotypu i endotypu, niosąca za sobą kluczowe implikacje prognostyczne i terapeutyczne. Na tej podstawie wyróżnia się astmę typu T2 high i T2 low. Warte uwagi są także pewne specyficzne biomarkery, będące mierzalnymi wskaźnikami łączącymi fenotyp z endotypem, jak przykładowo liczba eozynofilów w surowicy krwi. Z racji tego, że stosowana standardowo terapia w przypadku astmy ciężkiej jest nieskuteczna, powstaje potrzeba zastosowania skuteczniejszych i bardziej ukierunkowanych, innowacyjnych terapii, które pozwolą na lepszą kontrolę choroby i zapobieganie jej zaostrzeniom czy nawet osiągnięcie stanu remisji klinicznej. Taki potencjał wykazuje terapia biologiczna. Poza stosowanymi już lekami, do których należą omalizumab, mepolizumab, reslizumab, dupilumab i tezepelumab, różnym fazom badań podlegało bądź podlega szereg innych środków, takich jak inhibitory limfopoetyny zrębu grasicy (ang. thymic stromal lymphopoietin TSLP) (inne niż tezepelumab), na przykład ekleralimab,  SAR443765, TQC2731, UPB- 101 czy przeciwciała anty- IL- 33, w tym itepekimab, astegolimab, tozorakimab, merlilimab, a także inne przeciwciała monoklonalne ukierunkowane na te same cele terapeutyczne jak stosowane już preparaty, ale o możliwej większej efektywności w leczeniu, na przykład depemokimab lub CJM112. W pracy tej dokonano więc przeglądu dostępnych opcji terapeutycznych w leczeniu astmy ciężkiej z zakresu leków biologicznych i podjęto próbę porównania ich skuteczności, a także podsumowano wybrane prace dotyczące potencjalnych środków czy możliwości ich łączenia, które mogłyby okazać się dobrymi alternatywami dla dużej części chorych, zwłaszcza tych, u których wciąż trudno jest osiągnąć zadowalające efekty terapii (tak jak w przypadku endotyp T2 low). Przeciwciała monoklonalne są więc dość skuteczną metodą leczenia astmy ciężkiej, jednak mimo to droga do opracowania nowych leków biologicznych, o ugruntowanych korzyściach terapeutycznych i skutecznych dla wszystkich pacjentów, wciąż pozostaje otwarta.