tDCS i TMS w leczeniu ADHD u dzieci

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurorozwojowych, dotykającym około 8,4% dzieci na świecie. ADHD charakteryzuje się trudnościami w koncentracji, impulsywnością i nadmierną aktywnością, co negatywnie wpływa na funkcjonowanie w życiu codziennym. Tradycyjne metody leczenia, takie jak farmakoterapia i psychoterapia, nie zawsze są skuteczne, co skłania do poszukiwania alternatywnych terapii. W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie nieinwazyjnymi metodami stymulacji mózgu, takimi jak przezczaszkowa stymulacja prądem stałym (tDCS) i przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (TMS). Niniejsza praca przeglądowa analizuje aktualne dowody naukowe dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa tDCS oraz TMS w leczeniu ADHD u dzieci. Wyniki badań wskazują, że obie metody mogą poprawiać funkcje poznawcze, takie jak uwaga, pamięć robocza i kontrola hamowania, choć efekty są zróżnicowane. W przypadku tDCS, stymulacja anodowa nad grzbietowo-boczną korą przedczołową (DLPFC) wykazuje umiarkowaną skuteczność w redukcji objawów ADHD. Z kolei TMS, szczególnie w postaci powtarzalnej stymulacji (rTMS), może prowadzić do długotrwałych zmian neuroplastycznych, poprawiając funkcje wykonawcze i redukując objawy nadpobudliwości. Skutki uboczne obu metod natomiast wykazują zadowalający profil bezpieczeństwa. TMS i tDCS stanowią obiecujące, nieinwazyjne metody leczenia ADHD u dzieci, wymagające jednak dalszych badań w celu potwierdzenia ich długoterminowej skuteczności i bezpieczeństwa. Celem niniejszego rozdziału jest omówienie aspektów związanych z wykorzystaniem przezczaszkowej stymulacji w leczeniu ADHD u dzieci. W tym celu przeanalizowano związaną z tematem literaturę dostępną w bazach medycznych takich jak: PubMed, Google Scholar, Scopus.