Biodruk 3D w chirurgii szczękowo-twarzowej

Od momentu jego pojawienia się, druk 3D zyskał szerokie zainteresowanie, a jego dynamiczny rozwój otworzył nowe możliwości w medycynie, w tym w chirurgii szczękowo-twarzowej. W pracy przedstawiono historię i ewolucję biodruku, od pierwszych demonstracji nanoszenia komórek za pomocą drukarki atramentowej po rozwój dedykowanych biodrukarek. Szczegółowo opisano trzy główne techniki biodruku 3D: atramentową, laserową i mikroekstruzyjną, charakteryzując ich zalety i ograniczenia w kontekście zastosowań w chirurgii szczękowo-twarzowej. Omówiono również kluczową rolę biomateriałów, takich jak ceramika, polimery (naturalne i syntetyczne) oraz biotusze, w procesie biodrukowania rusztowań i tkanek. Podkreślono, że wybór odpowiedniej technologii i biomateriału zależy od specyficznego zastosowania i rodzaju drukowanej tkanki. Praca koncentruje się na aplikacjach biodruku 3D w leczeniu stawu skroniowo-żuchwowego, w tym na regeneracji tkanki chrzęstnej krążka stawowego i kłykcia żuchwy, oraz w regeneracji ubytków żuchwy. Przedstawiono przykłady badań i klinicznych zastosowań spersonalizowanych implantów i rusztowań wykonanych w technologii druku 3D, które oferują lepsze dopasowanie anatomiczne i funkcjonalne w porównaniu z tradycyjnymi metodami. W podsumowaniu podkreślono ogromny potencjał terapeutyczny biodruku 3D w chirurgii szczękowo-twarzowej, ale także zwrócono uwagę na istotne wyzwania etyczne i prawne związane z tą dynamicznie rozwijającą się dziedziną, takie jak bezpieczeństwo, regulacje i dostępność. Konieczne są dalsze badania i rozwój technologii, aby w pełni wykorzystać jej możliwości i zapewnić bezpieczeństwo pacjentom.