Przegląd istniejących i perspektywicznych metod terapeutycznych z zakresu leczenia przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) to przewlekła, heterogenna choroba, stanowiąca duże obciążenie społeczno-ekonomiczne i będąca czwartą najczęstszą przyczyną zgonów na świecie. Złożona patogeneza choroby oraz stan zapalny i nieodwracalna obturacja dróg oddechowych jako dwa dominujące zjawiska leżące u jej podłoża uzasadniają obecnie stosowanie terapie, opierające się głównie na lekach rozszerzających oskrzela i przeciwzapalnych, ale nierzadko nie wykazują one wystarczającej skuteczności. W związku z tym istnieje potrzeba zastosowania nowych, bardziej innowacyjnych leków, w tym też ukierunkowanych molekularnie. Takie możliwości dają przeciwciała monoklonalne, w tym dupilumab czy mepolizumab, o skuteczności udowodnionej w badaniach naukowych. Dupilumab został niedawno zatwierdzony przez Agencję Żywności i Leków (ang. Food and Drug Administration FDA) jako lek biologiczny dla pacjentów z niekontrolowaną POChP i zapaleniem eozynofilowym Dalsza analiza odpowiednich markerów biologicznych związanych z POChP i potencjalne nowe terapie ukierunkowane biologiczne, bardziej zindywidualizowane, mogą zapewnić lepsze wyniki w leczeniu tejże jednostki chorobowej, spełniając założenia medycyny personalizowanej. Potencjał do opracowania nowych opcji terapeutycznych jest jednak większy, czego przykładem jest również niedawno przyjęty przez FDA dla pacjentów z POChP lek- enzyfentryna, czyli podwójny selektywny inhibitor fosfodiesterazy (ang. phosphodiesterase PDE)  typu 3 i 4, o dwojakim działaniu zarówno rozszerzającym oskrzela, jak i przeciwzapalnym. Innym skutecznym preparatem z tej grupy może okazać się tanimilast. Poza tym trwa szereg badań nad wieloma innymi potencjalnymi skutecznymi lekami, celującymi w różne elementy patogenezy choroby. Celem niniejszej pracy jest podsumowanie istniejących możliwości leczenia POChP ze szczególnym uwzględnieniem nowych opcji terapeutycznych. Ze względu na złożoną charakterystykę tej choroby, istnieją bowiem niezaspokojone potrzeby w zakresie terapii i poprawy jakości życia chorych, przemawiające za koniecznością prowadzenia dalszych badań nad nowymi, skuteczniejszymi i bardziej spersonalizowanymi rozwiązaniami terapeutycznymi.